Skip to main content

© BizNews. Wszelkie prawa zastrzeżone


Faktoring pełny i niepełny - różnice

Faktoring pełny i niepełny
 |  Artykuł partnera  |  Biznes i finanse

Faktoring jest obecnie jedną z zyskujących popularność form finansowania bieżącej działalności firmy. Dzieje się tak, ponieważ prócz podstawowej funkcji, czyli poprawy płynności finansowej, faktoring wiąże się z dodatkowymi usługami, dzięki którym można znacznie usprawnić zarządzanie należnościami firmy. Ważny jest przy tym jednak wybór rodzaju faktoringu dopasowanego do faktycznych potrzeb przedsiębiorstwa. W niniejszym tekście przyjrzymy się różnicom między faktoringiem pełnym i niepełnym.

Faktoring pełny (bez regresu)

Przy tym typie faktoringu, zwanym też właściwym, faktor (czyli podmiot świadczący usługę) przejmuje na siebie całe ryzyko związane z niewypłacalnością danych kontrahentów objętych umową faktoringową. Z chwilą podpisania umowy przedsiębiorstwo (faktorant) jest więc zwolnione z obowiązku wyegzekwowania spłaty należności — faktor nabywa te zobowiązania i sam zajmuje się ich uregulowaniem. Firma korzystająca z tego typu usługi nie ponosi także odpowiedzialności finansowej w przypadku braku terminowej spłaty faktur przez kontrahentów — nie ma tutaj miejsca zwrot zaliczki. Obecnie faktoring bez regresu cieszy się rosnącą popularnością.

Decydując się na ten typ faktoringu, przedsiębiorstwo zachowuje płynność finansową dzięki szybkiemu dostępowi do pieniędzy pochodzących z wykupu należności, eliminując przy tym ryzyko płynące z niewypłacalności kontrahentów. Wiąże się to oczywiście z wyższymi kosztami faktoringu pełnego. Jest to dobre rozwiązanie dla przedsiębiorstw chcących zwiększyć swoje bezpieczeństwo finansowe, które dopiero budują swoją bazę klientów lub dynamicznie taką bazę poszerzają i nie są jeszcze zaznajomione ze zwyczajami płatniczymi swoich kontrahentów.

Faktoring niepełny (z regresem)

Przy tym typie faktoringu, zwanym też niewłaściwym, ryzyko niewypłacalności pozostaje przy faktorancie. Oznacza to, że w przypadku nieuregulowania należności do określonego w umowie faktoringowej terminu, przedsiębiorstwo jest zobowiązane do zwrotu otrzymanej zaliczki. Należność tę firma musi uregulować w dodatkowym terminie (zwanym okresem regresu), liczonym od daty wymagalności faktury. Zwykle jest to 14 dni, ale może być on wydłużony nawet do 60 dni. W trakcie trwania umowy faktor nadal zajmuje się windykacją należności, jednak po upływie jej terminu ten obowiązek wraca do faktoranta. Faktoring niepełny wykorzystywano o wiele wcześniej od pełnego, gdyż przez długi okres przejęcie pełnego ryzyka było uważane za zbyt duże zagrożenie dla sytuacji ekonomicznej spółek faktoringowych i banków.

Decydując się na ten typ faktoringu, przedsiębiorstwo poprawia swoją płynność finansową, otrzymując środki na bieżący rozwój firmy, a także pomoc w monitorowaniu i windykacji należności w okresie obowiązywania umowy faktoringowej. Ponadto faktoring pełny z przejęciem ryzyka niewypłacalności odbiorcy nie wymaga tylu formalności (np. związanych z limitami kredytowymi ubezpieczeń należności) oraz odznacza się znacznie niższymi w porównaniu do typu pełnego kosztami — pobierana prowizja jest wyraźnie mniejsza. Takie rozwiązanie sprawdzi się w przypadku firm, które współpracują ze stałym i sprawdzonym gronem kontrahentów lub mają rozproszoną strukturę odbiorców. Będzie to też dobre rozwiązanie w momencie, gdy potrzebna jest przedterminowa spłata, a z danym wypłacalnym klientem łączy firmę długookresowa umowa.

Podsumowanie

Niezależnie od typu, faktoring pozostaje usługą, która potrafi w dużym stopniu poprawić proces zarządzania finansami przedsiębiorstwa. Jest to bardzo dobry środek do zachowania płynności finansowej w przypadku problemów z terminowością spłat faktur przez kontrahentów. Dodatkową zaletą faktoringu jest przeprowadzana w jego ramach ocena kontrahentów pod kątem ryzyka niewypłacalności, co daje możliwość polepszenia zorientowania w danym rynku i wyboru właściwych klientów.